Kapela o długiej i dziwnej nazwie lubująca się w długich i dziwnych nazwach dla swych długich i dziwnych utworów. Całkowicie instrumentalna muzyka, jaką tworzą od 1999 roku czterej panowie z kapeli, kojarzy się zwykle ze Skandynawią albo alternatywą sceny angielskiej a nie z Teksasem, skąd grupa E.I.T.S pochodzi. Chociaż ktoś mógłby ich posądzić o inspiracje eksperymentami dźwiękowymi Sonic Youth, to spośród muzyków młodszej generacji można wymienić raczej islandzkie formacje Sigur Rós albo Múm.
Na krążku znajduje się tylko 6 utworów, jednak najdłuższy z nich ma ponad 13 minut. W tym miejscu zaczniecie już pewnie podejrzewać, że płytka bynajmniej nie będzie stanowić urozmaicenia imprezki rodzinnej. Chyba, że Waszym życzeniem jest widzieć ciocie pochlipujące w kącie i dziadków starających się popełnić seppuku przy pomocy noża do krojenia ciasta. Rozwlekłe, instrumentalne kompozycje pełne chwil wyciszenia, ale też rozrywających momentów uniesienia i gradacji z pewnością nie stanowią materiału łatwego do wchłonięcia. Panowie zachowują przy tym ortodoksyjnie proste instrumentarium – spod gęstej zasłony efektów dźwiękowych opartych głównie na echu i pogłosach wypłynie tu i ówdzie wybuchowa perkusja, uzupełniona czasem o pianino.
Prym jednak wiodą gitary – a to delikatnie głaskane, a to brudne i chropowate, a to z kolei zawodzące w mrocznej otchłani niczym śpiewy wielorybów. I to jest chyba najdokładniejsze określenie twórczości kapeli – ocean dźwięków. Fale spokojne mieszają się z dzikimi, sztormowymi. Fale łagodne i poruszające gracją rozrywane są przez rzężenie dysharmonii, by znowu powrócić do wcześniejszego spokoju. Recenzenci nazywają utwory kosmicznymi, epickimi. Trudno się nie zgodzić. Legendy krążą o koncertach zespołu, podczas których utwory wyrastają do następnego poziomu za sprawą improwizacji i scenicznej szczerości.
Jeżeli czujecie się więc nadmiernie szczęśliwi, to polecam tę małą dawkę melancholii i refleksji. Nie będzie bolało.
Leave a Reply