Urodzony w 1933 roku w rodzinie polsko-żydowskiej w Paryżu jako – uwaga! – Rajmund Liebling. Już ta ciekawa sytuacja, w jakiej dane mu było przyjść na świat, jakoby wyznaczała mu burzliwe życie pełne sukcesów oraz dramatycznych powikłań. Jego matka była z pochodzenia Rosjanką a prababka katoliczką, młody Polański był więc wychowywany raczej zgodnie z tradycją chrześcijańską. Wojnę spędził w krakowskim getcie (wszyscy wiemy, w którym filmie wykorzystał swoje wspomnienia z tego okresu). Od roku 1948 występował w teatrze a na ekranie zadebiutował w 5 lat później. Nie udało mu się skończyć studiów w Wyższej Szkole Filmowej w Łodzi, przebywał przez kilka lat w Paryżu, lecz wrócił do Polski, by nakręcić swe pierwsze dzieło o randze międzynarodowej – Nóż w wodzie. Nominacja do Oskara spowodowała lawinę ofert a młody Polański nie bał się wyzwań. Pracował w Anglii i Francji, w roku 1968 ożenił się z aktorką Sharon Tate i wspólnie wyjechali do Hollywood. Tam wydarzyła się tragedia, o której długo mówił cały świat – członkowie sekty Charlesa Masona brutalnie zamordowali żonę Polańskiego (ta była w ósmym miesiącu ciąży) oraz trójkę przyjaciół, którzy właśnie znajdowali się w willi w Beverly Hills. W 1978 roku Pogański zostaje oskarżony o uwiedzenie nieletniej, w związku z czym ucieka z USA i wraca do Europy. Do dzisiaj mieszka w Paryżu, często zagląda też do ojczyzny.
Filmy Polańskiego nie mają wyraźnego rękopisu tak typowego dla wielu twórców starszej generacji. Cechują się jednak specyficzną ironią przeplatającą się z dramatyzmem oraz mistrzowskim warsztatem. Najlepszym przykładem mieszania gatunków jest jeden z wcześniejszych obrazów – Nieustraszeni pogromcy wampirów (1967), horrorowa komedia, w której jedną z głównych ról zagrał sam reżyser. Rok później podszedł do tematyki horroru o wiele poważniej, realizując adaptację głośnej powieści Iry Levina Dziecko Rosemary (1968) – film uzyskał niesamowity rozgłos, także dzięki wyśmienitej roli Mii Farrow.
Sukces opowieści o dziecku Szatana zblakł jednak w porównaniu z tym, co przyniósł rok 1974 i premiera filmu Chinatown z Jackiem Nicholsonem i Faye Dunaway. Wprawdzie nie udało mu się wygrać ani jednej z rekordowych 11 nominacji do Oscara, jednak zdobył aż 17 nagród na innych festiwalach, włącznie ze Złotym Globem za reżyserię. Ten sukces ostatecznie pozwolił Pogańskiemu rozpostrzeć skrzydła i zająć się wyłącznie wielkimi produkcjami z udziałem najbardziej znanych aktorów. Możemy wymienić na przykład thriller Frantic (1988) z Harrisonem Fordem czy też Dziewiąte wrota – adaptację bestsellera książkowego Klub Dumas, mistyczny thriller z Johnny Deppem w roli głównej.
Ostatnie dwa filmy tkwią w naszych pamięciach chyba jeszcze dosyć wyraźnie – oba powstały w oparciu o pierwowzory książkowe. W Pianiście (2002, 4 Oscary) Polański wykorzystał wspomnienia z getta, ostatnim jego dziełem jest widowiskowy Oliver Twist (2005) na kanwie lektury szkolnej autorstwa Charlesa Dickensa.